
ปี 3 โรงเรียนโทโมยาสึ
慎 遥『@yohan-rkm.bsky.social』
มาโคโตะ ฮารุกะ
พอมองผืนทะเลกว้างสุดขอบฟ้าดูแล้ว
ความกังวลในใจก็หดเล็กลงไปเลย
นกที่สยายปีกบินอยู่ด้านบนนั่น
แล้ว นาย ล่ะ คิดว่า ทำไมนกถึงบิน กัน?

✦ อายุ 17 ปี
✦ ส่วนสูง 170 ซม.
✦ น้ำหนัก 56 กก.
✦ สัญชาติ ญี่ปุ่น✦ สีตา เหลืองซิทรีน / ทราย
✦ สีผม เขียวฟองคลื่น
✦ ทรงผม ย้อมสีชมพูที่ปอยผมทั้งสองด้านและส่วนปลาย / พอปลอยผมจะกลายเป็นทรงแมงกระพรุน


ภายนอกที่ดู หยิ่งยโส และอันตราย
แต่กลับดึงดูดสายตาของผู้คนได้อย่างง่ายดายเขาเหมือนกับแมงกะพรุน — ดูนุ่มนวล ว่าง่าย ไหลไปตามกระแสน้ำโดยไม่คิดต่อต้าน
แต่ถ้าเผลอเข้าใกล้จนเกินไป เข็มพิษอาจถูกฝังทิ้งไว้โดยที่เจ้าของเองก็อาจจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ
เผิน ๆ เขาดูเป็นคน เงียบขรึม และ ขี้รำคาญ
มักปัดคำพูดคนอื่นด้วยท่าที เย็นชา
ทว่าภายใต้เปลือกแข็งนั้นคือความ อ่อนไหว
ที่ซ่อนอยู่ในทุกการขยับของสายตาหวาดระแวงเขาที่ไม่รู้จักวิธีแสดงความห่วงใยออกไปตรง ๆ
จึงเลือกทำทีไม่แยแส
แทนที่จะยอมรับความรู้สึกจริง ๆ ด้านใน
พอถูกชมก็เบือนหน้า พอถูกเมินกลับขมวดคิ้ว
ใจของเขาไม่ต่างจากกระแสน้ำในทะเลลึก —
แม้บนผิวน้ำจะ นิ่งสงบ แต่ลึกลงไป
มีแรงไหลวนของอารมณ์ที่ยากจะควบคุมซ่อนอยู่เขาไม่เคยชอบให้ใครมองทะลุ
แต่ก็แอบดีใจทุกครั้งเมื่อมีคนพยายาม
เป็นความเจ็บแสบที่จริงใจ
ดั่งแมงกะพรุนใต้แสงจันทร์ —
ทั้งงดงาม ทั้งอันตราย
และโดดเดี่ยวในความโปร่งใสของตนเอง
ไม่ค่อยชอบชมรมกีฬา / วิชาพละ
มีนามสกุลเดียวกับหนึ่งใน ท็อปไอดอล ที่กำลังเป็นกระแสอยู่ตอนนี้ ( เจ้าตัวบอกว่าเป็นพี่ชาย )
เจาะหูทั้งสองข้าง
ถนัดมือขวา
ปกติจะเอาข้าวกล่องมาโรงเรียน และขึ้นไปกินบนดาดฟ้า
หลังเลิกเรียน บางคนอาจเคยเห็นเขาไปอยู่ช่วยงานที่ ร้านวากาชิ ของคุณย่าบ่อย ๆ
ชุดลำลองจะมีสไตล์ ร็อคพั้งค์ เป็นหลัก อาจดูคล้าย จิไรดันชิ อยู่บ้าง แต่เจ้าตัวจะปฏิเสธตลอด

| Title | Yes | No |
|---|---|---|
| สตอรี่ดราม่า | ✓ | |
| จีบโดยไม่ขอ | ✓ | |
| วาดประกอบโรล | ✓ | |
| วาดมีมโดยไม่ขอ | ✓ | |
| บวกโรลโดยไม่ขอ | ✓ | |
| ชงออกหน้าออกตา | ✓ | |
| ใช้โรล หรือภาพที่ลง ทำ magazine | ✓ ตกลงก่อน | |
| แตะเนื้อต้องตัว | ✓ ยกเว้นพื้นที่หวงห้าม | |
| ถกเถียง ทะเลาะด้วย | ✓ | |
| ลงไม้ลงมือ | ✓ ตกลงก่อน |
✦ สายที่เล่น HL = BL < NoL
✦ โรลเพลย์ role > co-op < draw
✦ แพล็ตฟอร์ม หน้าไมค์ > หลังไมค์

✦ สรรพนาม แทนตัวเองว่า ฉัน ( おれ ) ปกติเรียกคนอื่นว่า นาย / เธอ ( お前 ) ทั้งกับผู้หญิงและผู้ชาย บางครั้งจะแทนคนอื่นด้วย ชื่อตรง ๆ อยู่บ้าง และพูดไม่มีหางเสียงกับคนที่ไม่ได้เคารพ ( กับอาจารย์หรือคนที่อายุมากกว่าจะพูดสุภาพขึ้นเยอะ )
